วันนี้ขอร่ายยาวเรื่องที่อยากระบายหน่อยนะครับ
เห็นช่างภาพหลายท่าน ทั้งมืออาชีพ มือกึ่งอาชีพ มือสมัครเล่นและมือใหม่ มักจะปัญหาคาอยู่ในใจกันทั้งนั้น
เรื่องการถ่ายภาพออกมายังไงให้สวย ให้ถูกใจ ทั้งถูกใจช่างภาพและถูกใจผู้ถ่าย หรือถูกใจผู้จ้าง ซึ่งก็เป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว
บางที ถ่ายมาแล้ว ผู้ถ่ายถูกใจ แต่ผู้เป็นแบบ หรือ ผู้จ้างไม่แฮปปี้ นี่ก็ยุ่งหละครับ ดังนั้นมันต้องออมชอมกันพอควร
ยกเว้นแต่ ผู้ถ่าย จ้างแบบมาถ่าย นั่นแหละ ตามใจตัวเอง อยากถ่ายอะไรก็กดๆไปได้
แต่สิ่งที่ผมจะคุยในวันนี้ ผมกลับอยากให้มองไปยังจุดหนึ่ง ที่ผู้ถ่ายภาพหรือช่างภาพ จะมือแบบไหนก็ตาม อาจลืมเรื่องนี้ไป
___ เรื่อง อารมณ์ ครับ____
หาก อารมณ์ ของช่างภาพ อารมณ์ของแบบ มันไม่เปิด มันบิ้วไม่ขึ้น ผมเชื่อว่า งานที่ออกมา มันจะเข้าขั้น ห่วยแน่นอน
โดยเฉพาะถ้าคุณถ่ายภาพบุคคลหรือพรอทเทรต โดยมีนางแบบเป็นจุดหลักๆ ถ้าอารมณ์ของผู้ถ่ายและผู้เป็นแบบไปทางเดียวกันไม่ได้
ก็ไม่มีประโยชน์อันใด ที่จะกดภาพออกมาให้เสียเวลาเปล่าๆ .. เพราะการถ่ายทอดอารมณ์เก็บไว้ในช่วงเวลานั้นๆ ในภาพ จะจืดสนิท
ต่อให้นางแบบ แหกยิ้มเท่าใด หากเจอคนที่เขาดูภาพเป็น หรือสังเกตดี เขาจะพบว่า รอยยิ้มนั้น จืดชืด สายตาเย็นชา
จึงขอฝากไว้ให้ท่านผู้รักการถ่ายภาพทั้งหลาย ไม่วาจะมือระดับไหนก็ตามหละครับ ว่า อย่าลืมเรื่อง อารมณ์ .. สำคัญมากๆ
ไม่อย่างงั้น ภาพแนว พรอตเทรตสตรีท หรือ แนววิถีชีวิต คงไม่มีคนดู
ก็ที่มีคนดู นั่นคือ มัน สื่อ ถึง อารมณ์ ... ครับ.
สวัสดี